Go for it girl, go!
Vandaag vliegt het vliegtuig met mijn meisje en haar vriend naar zijn land van de kiwi’s. Ze durft haar vleugels te spreiden en te onderzoeken of het leven haar daar past. Dat is wat we haar hebben voorgeleefd en zij brengt het in de praktijk. Ze heeft geen zekerheid, en eigenlijk ook geen idee wat ze daar nou precies gaat doen. Ze kiest een pad dat afwijkt van het gangbare. Hoe stoer is dat? Vriendinnen en familie verklaren haar voor gek. Ga je niet studeren dan? Wat moet je nou zó ver weg? Tja ze weet het niet, het enige dat ze weet is dat ze de mogelijkheden gaat onderzoeken en niet alles nu al hoeft te weten.
Vanmorgen vroeg hebben we afscheid genomen en daardoor liepen lief en ik al om 7.00 uur op het donkere strand. Een vreemde gewaarwording. We zagen niet precies waar we onze voeten neer zetten, was daar nou al de zee of was het toch droog strand? Voorzichtig zetten we onze voeten neer en liepen steeds verder. Het was koud en winderig. Soms dachten we dat we niet verder konden, maar we probeerden het toch. Het was een heerlijk uurtje en langzamerhand trok ik de parallel tussen onze ongewisse wandeling hier op het strand en de reis waaraan mijn meisje is begonnen. Als je bang bent en niets doet, blijf je op dezelfde plek, als stapje voor stapje verder gaat, ontdek je de wereld. Wat ben ik trots op haar dat ze dit durft, op 19-jarige leeftijd.
Natuurlijk missen we haar enorm omdat ons kuiken het nest gaat verlaten als laatste van onze drietal. Na weken van verdriet kan ik alleen zeggen: Go for it girl, go! En als je valt, vangen wij je op.
Xxx
