Boing, dat vreselijke gevoel dat je gefaald hebt...
Het kwam binnen toen hij zei dat hij liever door iemand anders begeleid wilde worden. Een jaar lang mocht ik hem in de meest moeilijke tijden die je kunt bedenken bijstaan. Het was niet altijd leuk of makkelijk. Mijn adviezen kwamen vaak niet aan. Maar we hebben ook diepgaande gesprekken gehad over loslaten, over wat rouw is, over liefde, over ouders en kinderen en regels. Over het leven zelf, wat drijft een mens?
Toen hij zei dat hij naar een ander zou gaan, dacht ik meteen "ik heb gefaald". Mijn oude spook klopte, hoppeta, met veel geweld bij me aan. Pijn in mijn buik, tranen. Het oude gevoel "zie je, ik kan het niet". Totdat het besef kwam dat huilen mag. Een jaar lang lief en leef delen en vanuit het diepst van mijn hart werken, tja, dan is het moeilijk om afscheid te nemen. "Wat heb ik verkeerd gedaan" was mijn vraag. Tegelijk kwam het besef dat het niet om mij ging, maar om hèm. Hij nam zelf een beslissing, dat was één van zijn leerdoelen. Dus eigenlijk mag ik trots zijn dat hij verder gaat met zijn leven.
Het hierboven beschreven gevoel, overkwam me vroeger veel vaker. En de "aanvallen" duurden aanzienlijk langer.
Hoe ik dat nu doe?
- Ik voel het gevoel... faal :((
- En erken dat ik me zó voel
- Accepteer dat gevoel en laat de tranen zijn
- Daarna praat ik erover met een collega/vriend, iemand die me goed kent
- Het voelen, accepteren en erover uiten maakt het gevoel al minder hevig
- Daarna het besef dat het gaat om de ander, het draait in dit geval niet om mij, of in ieder geval in mindere mate dan ik denk
- En als cliënt en ik echt geen klik hebben en het dus wel om mij gaat, dan heb ik mijn best gedaan. Meer was niet mogelijk
- Dan draait het dus nog steeds om de client, voor hem is iamand anders op dat moment beter.
- Accepteren, erover praten of in ieder geval uiten (wandelen, zingen, schrijven)
- Het zien als leren
En vooral gewoon doorGAAN!
Reageren mag! mail Linda@gaancoaching.nl of bel 06-48222110
